Alex is meervoudig gehandicapt. Op 16-jarige leeftijd verhuist hij naar een grote instelling waar hij 10 jaar heeft gewoond. ‘‘En op de beginjaren na is het bijna 8 jaar ellende geweest’’, vertelt zijn stiefvader, Arie Gerritsen. Totdat Alex in september 2003 zijn intrek in Thomashuis Lochem neemt.

Op het moment dat Alex in de grootschalige instelling woont, zijn er veel personeelswisselingen en interne verhuizingen. ‘‘Hij is in 10 jaar 5 keer verhuisd’’, reageert Arie. ‘‘Voor Alex is het belangrijk dat hij vastigheid krijgt. Als je ’s morgens wakker wordt gemaakt door iemand die je nooit hebt gezien, is dat een bijzonder vervelende ervaring. Vooral als je verstandelijk zwaar gehandicapt bent.’’ Alex heeft het niveau van een 2-jarige legt zijn stiefvader uit.

Strijd

‘‘Ook hebben we daar veel strijd moeten leveren om de zorg te krijgen die Alex nodig had.’’ Zoals met het vinden van een passende woon- en dagbestedingsplek. ‘‘Op advies van de SPD, nu MEE, zijn we op verschillende plekken in Nederland geweest om een goede plek voor Alex te vinden. Ook ruim 100 kilometer van onze woonplaats af, want kwaliteit gaat boven ons eigen gemak.’’

Via het SPD komen Arie en zijn vrouw Nina in contact met het Thomashuis in Lochem, dat toen nog niet operationeel was. ‘‘Er was over en weer direct een klik. Wij hadden er een bijzonder gevoel. En dat gevoel is in de 15 jaar die Alex er nu woont altijd gebleven.’’ Arie en Nina concluderen dat Alex de aandacht krijgt die hij nodig heeft. ‘‘En ook qua dagbesteding is het beste voor hem gezocht.’’

Alex op visite bij zijn moeder Nina en stiefvader Arie.

Thuis geworden

Wat ook een belangrijke factor was is dat Alex in het Thomashuis wordt verstaan. ‘‘Hij praat graag, maar niet echt duidelijk. Als je hem niet kent is het moeilijk om er chocola van te maken.’’ Op de inrichting waar Alex eerder woonde, was er wel begeleiding die enige tijd met hem werkte, maar hem nog steeds niet kon verstaan. ‘‘In het Thomashuis Lochem werd hij al vrij snel begrepen’’, vertelt Arie.

‘‘Een belangrijk detail was ongetwijfeld dat toen Alex nog in de instelling woonde en hij na een weekend thuis te zijn geweest er letterlijk ‘‘gevochten” moest worden om hem uit de auto te krijgen naar de instelling.’’ Hij greep zich aan alles vast en kon met moeite losgemaakt worden. ‘‘Toen hij ongeveer een jaar in het Thomashuis woonde en met kerst wat langer thuis geweest was, begon hij na een dag of 4 aan te geven dat hij naar het Thomashuis wilde. Het was zijn thuis geworden.’’

Geen betere plek om te wonen

Nu 15 jaar na dato zijn Arie en zijn vrouw nog steeds lovend over het Thomashuis. ‘‘Ik heb regelmatig in onze kennissenkring gezegd: Als je een echt gezinsvervangend tehuis wilt zien, moet je eens in het Thomashuis in Lochem gaan kijken’’, vertelt Arie. ‘‘Er is voor ons geen betere plek waar Alex kan wonen.’’