Bruno en zijn broer Wim zitten aan een tafel in de gezellige woonkamer van Thomashuis Molenhoek. Wim is bewindvoerder en mentor van zijn broer Bruno en zus Mariëtte, die samen in het Thomashuis wonen. ‘‘Mijn broer en zus hebben nog heel lang bij onze moeder in huis kunnen wonen, maar op een gegeven moment gaat dat natuurlijk niet meer. Mariëtte heeft nog even ergens anders gewoond, maar dat was geen succes.’’

[Filmpje is gemaakt door https://www.sjoukfotografie.com]

Geen moment spijt

Een zoektocht naar een warme en veilige woonplek voor zijn broer en zus volgde. ‘‘Ik  ben iemand die zich enorm laat leiden door mijn gevoel.’’ Wims vrouw stuitte op Thomashuis Molenhoek. ‘‘Intuïtief zei ik meteen “ja”. En daar hebben we geen moment spijt van gehad.’’

Opbloeien

Mariëtte toont trots haar slaapkamer, waar ze haar zelfgemaakte knutselwerken presenteert. Een bezoekje aan de atelier waar zij graag komt, mag ook niet uitblijven. Het ‘drakenschilderij’ is haar meesterwerk vertelt ze. Later aan de lunch geniet Mariëtte van een croissantje en vertelt ze over haar leven in het Thomashuis. ‘‘Het is hier fijn.’’

Wim ziet Bruno sinds zijn intrek in het Thomashuis opbloeien. ‘‘Niet jongen?’’ Bruno knikt en antwoordt dan: ‘‘Ja.’’ Wim ziet zijn broer gelukkig zijn: ‘‘Je hebt het hier goed man. Je lijkt je grootvader wel. Die was burgemeester. Zo zit jij hier ook bij, met je dikke buik.’’ Dan serieuzer: ‘‘Ik ga straks met heel gerust gevoel weer naar huis. Het is echt een pak van m’n hart. Dat het op jouw leeftijd nog zó ten goede mocht keren, Bruno.’’ Hij knipoogt daaraan toe: ‘‘Het is dat ik getrouwd ben, anders ging ik hier ook wonen.’’

Wim ziet Bruno sinds zijn intrek in Thomashuis Molenhoek opbloeien.