Wat me altijd geïnteresseerd heeft is - hoe anders en toch zo hetzelfde- mensen zijn. Met veel plezier heb ik gewerkt als coördinator van het project Gedetineerdenbezoek van Humanitas in de PI in Tilburg, waar gedetineerden de mogelijkheid kregen om wekelijks met iemand te praten van buiten de gevangenis. Ik ben iemand die graag verbindt en geniet ervan als mensen elkaar vinden. Het is tenslotte in de ontmoeting dat iemand zichzelf (in relatie tot anderen) ontdekt!
Na mijn werk bij Humanitas ben ik aan de slag gegaan als projectmedewerker natuur en gezondheid bij IVN Brabant. Daar ondersteunde ik projecten waarin de natuur werd ingezet ten behoeve van de zorg. Dit heeft ertoe geleid dat ik in Sprang-Capelle het initiatief tot Samentuin Vrijhoeve heb genomen. Een buurttuin waar mensen uit de wijk elkaar kunnen ontmoeten. Jong en oud komt hier inmiddels samen en ook onze bewoners weten hun weg ernaar toe te vinden.
Bij het werk in het Thomashuis kom je nog dichter bij de ander. Het is praktisch en dat was eigenlijk precies waar ik naar op zoek was toen ik hier begon. Ik ben dankbaar voor het werk hier en de liefde die de bewoners me geven! De afgelopen jaren heb ik me verder verdiept in mens, natuur en gezondheid.
Nadat ik mijn opleiding MDGO-AW heb afgerond ben ik begonnen bij Piet Klerkx. Ik deed hier vakantiewerk en nadat ik mijn diploma behaald had was er geen full-time werk te vinden in de branche waar ik in wilde gaan werken. Uiteindelijk heb ik hier 15 jaar gewerkt en via wat omwegen ben ik heel toevallig begonnen als oproepkracht bij Prisma.
Doordat ik met regelmaat bij een oom van mij met een verstandelijke beperking als mantelzorger kwam, kwam ik in contact met de teamleider van de locatie waar mijn oom woonde. Zij zag mij wel werken in de zorg. Door haar reactie heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben ik als oproepkracht in de zorg begonnen en heb ik 2.5 jaar op diverse locaties gewerkt en heb ik kennis mogen maken met clienten van verschillende niveua's. Hierdoor heb ik ontzettend veel geleerd en kwam ik erachter dat DIT mijn roeping was. Naar dit gevoel was ik jaren op zoek geweest.
Ik was samen met mijn kinderen in ons dorp aan het wandelen en liep ik lang het Thomashuis in making. Thomashuis.. dat klonk als een woonhuis voor mensen met een verstandelijke beperking. Zodra ik thuis kwam ben ik me direct gaan verdiepen via de website van het Thomashuis en werd ik op slag zeer enthousiast. Het beleid van het Thomashuis sprak mij direct aan en ligt nog veel dichter bij mij dan waar ik op dat moment werkte. Het zijn van een gezin, de tijd te hebben om ook ECHT met de bewoners bezig te zijn en niet alleen het maar over de bewoners te hebben vond ik een geweldig idee. Na het eerste gesprek met Anja en Louis voelde het direct goed aan.
Uiteindelijk ben ik een week nadat ons Thomashuis geopend is begonnen en het voelt als een warm bad. Wat geweldig dat we het zo fijn hebben met elkaar en dat we inderdaad een groot gezin zijn, ieder met zijn eigen krachten. Niet de beperkingen. Dat is zo mooi van het Thomashuis, er wordt niet gekeken naar de beperkingen van onze bewoners maar juist op wat men wel kan en graag doet. Hier is tijd voor. We hebben al veel leuke, spannende, uitdagende en mooie dingen samen mogen beleven in ons Thomashuis.
Groetjes Lisette van Gorp.
Samen met mijn collega Sjaan houden wij het Thomashuis schoon. Ik ben er trots op om deel uit te maken van een fijn team en zorgondernemers. Het is fantastisch dat we er altijd bij betrokken worden en ook meegaan op vakantie en deelnemen aan de uitstapjes. De negen bewoners hebben allemaal een plekje in mijn hart en met elkaar zorgen we ervoor dat ik me hier thuis voel.