In het Zuid-Limburgse Heijenrath kunnen Mirella en Pascal Seroo niet wachten op het avontuur dat ze te wachten staat: een eigen Thomashuis runnen. De aanloop duurde even, maar dat was het meer dan waard. Per 1 oktober zijn ze officieel aan de slag gegaan als zorgondernemers in Heijenrath. Ze gaan bij hun negen bewoners met een verstandelijke beperking in het Thomashuis wonen, samen met hun twee kinderen én labradorpuppy Mylo.
Zeg je zorgzaam, dan zeg je Mirella. De Limburgse werkt al van jongs af aan in de gehandicaptenzorg en zou niet anders meer willen. ‘Het leek me altijd al mooi werk, maar na een korte snuffelstage bij Knoevelhofke wist ik het zeker: hier ligt mijn hart. Inmiddels doe ik dit werk al twintig jaar.’
Zo snel kan het gaan
Hoewel Mirella de oude rot in ’t vak is, was het Pascal die een paar jaar geleden voorstelde om een open dag van het Thomashuis te bezoeken. ‘Ik ben nu zo’n twintig jaar filiaalmanager van een Kruidvat, maar ik droomde altijd al van een eigen onderneming runnen’, zegt hij. ‘Een Thomashuis past heel goed in dat plaatje. Bovendien komen in het zorgondernemerschap allebei onze vakgebieden mooi samen. Na die open dag waren we direct enthousiast – we hebben diezelfde avond nog gesolliciteerd bij zorgfranchisegever De Drie Notenboomen, en zaten we in december 2019 al om de tafel voor ons eerste gesprek.
Juiste moment afwachten
‘De vraag was niet of, maar wannéér we als zorgondernemers zouden starten’, vertelt Mirella. ‘We hebben twee pubers en vonden het belangrijk dat zij in Zuid-Limburg konden blijven, waar ze zijn opgegroeid. Dat hebben we direct aangegeven.’ De franchisegever heeft door heel Nederland inmiddels 118 Thomashuizen gerealiseerd. Alle worden ze gerund door zorgechtparen die in hun Thomashuis wonen en werken. ‘We zouden de stap pas zetten als er zich bij ons in de regio een kans voordeed. Daarom heeft het plan na ons eerste gesprek even stilgelegen, totdat we begin 2021 werden gebeld: vijftien kilometer verderop, in Heijenrath, werden er nieuwe zorgondernemers gezocht.’
Leren door te doen
De twee zorgondernemers kunnen veel van elkaar leren. ‘Als het op zorg aankomt, ben ik de oudste stagiaire die daar straks rondloopt’, lacht Pascal. ‘Daarnaast zal ik me vooral op de administratieve taken storten.’ Mirella vult aan: ‘Ondernemen is nieuw voor mij, maar leidinggeven niet. Ik ben altijd de kartrekker geweest, ook op de laatste woongroep waar ik werkte. Het verschil is: binnen een grote instelling heb je te maken met allerlei lagen, terwijl de lijntjes in het Thomashuis juist heel kort zijn.’
Geen tijd voor tv
Pascal: ‘Ik merkte dat Mirella de laatste jaren steeds minder voldoening uit haar werk haalde. Ze klaagde over te weinig tijd voor haar groep.’ Ze knikt: ‘Gezellig samenzijn zat er op veel werkdagen niet meer in. Ik was vaak uren achter de computer bezig en had daardoor helemaal geen tijd meer voor een halfuurtje tv-kijken of andere kleine dingen – terwijl dat in dit werk júist zo belangrijk is. Hierdoor gooide ik het Thomashuis-balletje thuis steeds vaker op.’
Ruimte om zelf keuzes te maken
‘De meeste bewoners van het Thomashuis hebben aansturing nodig. Dat betekent dat we bepaalde grenzen moeten stellen, maar we willen niet alles voor ze uitstippelen. We geven ze de ruimte om eigen keuzes te maken’, vertelt Mirella. ‘Ook stimuleren we zelfstandigheid en leggen we de nadruk op alles wat ze kunnen. Zo hebben we een bewoner die vroeger vaak stevige wandelingen maakte. Nu hij vijfenzeventig is, gaat hij lichamelijk achteruit. Toch zorgen we ervoor dat hij wel in beweging blijft – al is het om een glaasje water te pakken. Zo haal je het beste uit iemand, en bovendien geeft het hem voldoening om dingen zelf te doen. Sowieso vinden we het belangrijk om de bewoners te betrekken bij de alledaagse dingen: we koken regelmatig samen, en op woensdag is het poetsdag: dan soppen we met z’n allen de kamers.’
Echte Limburgse ‘vla’
‘We hebben ook al kennisgemaakt met de naasten’, zegt Mirella. ‘Dat deden we een-op-een, mét koffie en echte Limburgse vlaai natuurlijk. Zo konden we met iedereen de diepte in: wat is het verhaal achter elke bewoner? Bovendien willen we ze echt betrekken bij de keuzes die we maken, net als de medewerkers trouwens. We vragen ze regelmatig wat er anders of beter kan – die input is heel waardevol.’
De inwerkperiode zit erop: vanaf nu draaien Pascal en Mirella diensten mee in het Thomashuis. ‘We zijn al verhuisd, maar per 1 oktober is het officieel van ons’, sluit Pascal af. ‘Eindelijk. Hier hebben we zó lang naar uitgekeken. Als ik er rondloop, barst ik van de inspiratie: lampje hier, kastje daar – ideeën genoeg om hier echt ons thuis van te maken.’