Foto: Danielle (tweede van rechts) met een paar bewoners van Thomashuis Kaatsheuvel.
Van beginnende extra voorzorgsmaatregelen naar een complete lockdown binnen no time. Zorgondernemers Anja en Louis en hun team proberen met man en macht het coronavirus uit hun Thomashuis in Kaatsheuvel te houden. Medewerkster Danielle Verboven- van de Wiel geeft een kijkje vanaf de werkvloer in haar blog over deze roerige periode.
“Het begon met extra voorzorgsmaatregelen. Ontsmettingsdoekjes bij de voordeur voor iedereen die binnenkwam, bewoners die bij thuiskomst meteen hun handen gingen wassen, evenals het personeel. Mensen die klachten hadden, werd gevraagd weg te blijven. Inmiddels zitten we al ruim twee weken “op slot” en proberen we met man en macht het coronavirus buiten ons Thomashuis te houden. Onze doelgroep is kwetsbaar en sommige bewoners hebben een hoog risico.
Geen bezoek van papa of mama
Waar we normaal de wereld van onze bewoners zo groot mogelijk proberen te maken, maken we hem nu ineens heel klein. Niet meer naar dagbesteding, al zijn de meeste nu ook gesloten. Niet meer een rondje Efteling. Maar het ergste: geen bezoek van papa of mama. Van niemand. En dit is pijnlijk, voor ons, voor ouders en bovenal voor de bewoners. Want hoewel er in jip-en-janneketaal de huidige situatie is uitgelegd, maakt dat niet dat het makkelijk voor ze is. Er zijn al wat tranen gevloeid en ik huil stiekem weleens mee.
“Hun verdriet is mijn verdriet”
Ook de wereld van de zorgondernemers is klein. Wij als medewerkers gaan weer naar huis, naar ons gezin. Werken is een afleiding van het thuiszitten. Maar onze zorgondernemers hebben dit niet. Zij staan naast ons op de werkvloer. Zij ontlasten ons, net zoals wij hen proberen te ontlasten. En ik kan niet anders dan nóg meer respect voor hun hebben dan ik al had.
Keerzijde
Maar er is ook een keerzijde. Een mooie, bijzondere keerzijde. In dit geval spreek ik voor mezelf (al denk ik dat ik voor iedereen spreek). Meer dan ooit voel ik me verbonden met onze bewoners. Het samen leven als familie, voelde nog nooit zo hecht als nu. Meer dan ooit besef ik me hoeveel ik om onze bewoners geef. Hun zorgen zijn mijn zorgen. Hun verdriet is ook mijn verdriet.
Er ontstaan prachtige situaties en samenwerkingen en de sfeer die er heerst zou bijna omschreven kunnen worden als vakantie. En ook als team staan we hier sterk in met elkaar, we steunen elkaar, praten veel en vinden ook troost bij elkaar. Ja, het is heftige en een bizarre situatie. Maar ik weet zéker dat we hier nog beter uitkomen, want samen staan we sterk.”
Deze blog is door Danielle Verboven- van de Wiel geschreven, medewerkster van Thomashuis Kaatsheuvel.