In een gemoedelijk Brabants dorpje zorgen Emmy Stark en Koos van den Bout al dertien jaar met bevlogenheid voor 8 bewoners met een verstandelijke beperking. Het stel kijkt vol trots terug op ruim dertien jaar zorgondernemerschap. “We hebben bewoners zien opbloeien. Met sommigen zijn we verder gekomen dan wij ooit hadden durven dromen. De bewoners voelen zich thuis en gewaardeerd." Met 61 jaar vinden zij het tijd om het stokje van het Thomashuis Andel over te dragen. Koos: “Als wij tien jaar jonger waren, dan tekenden wij zo weer bij."
Continuïteit, daar hebben bewoners baat bij
Koos en Emmy werken in 2005 allebei bij een gezinshuis voor verstandelijk beperkten als zij voor het eerst horen over de Thomashuizen. Emmy is werkzaam als ambulant begeleider en Koos werkt als activiteitenbegeleider en doet het tuinonderhoud. Het stel speelt met het idee om zelf een gezinshuis te gaan runnen, maar heeft ook twijfels. Koos legt uit: “Wij voorzagen ook een hoop beperkingen. Zelfs als je een wasmachine kocht bijvoorbeeld, moest je dit eerst via de stichting aanvragen.” Als zij in de Volkskrant een artikel lezen over Thomashuizen, zijn ze meteen verkocht. Dit is de vrijheid die ze zoeken. “Als zorgondernemer kun je helemaal jouw beleid bepalen”, aldus Emmy. Ook Koos ziet veel voordelen: “Als zorgondernemer woon je in het Thomashuis en kan je continuïteit bieden. Bewoners met een verstandelijke beperking hebben hier baat bij.”
Warm welkom met kippen
In 2008 was het zover: de deuren van het Thomashuis gaan open. “Door de buurt werden wij hartelijk ontvangen, echt betrokken”, blikt Emmy terug. Bij de open dag kregen ze zelfs kippen cadeau van de buurt. “Wij wisten echt niets van kippen. Toen we ze loslieten, vlogen er ook meteen een paar vandoor. Nog jarenlang liepen de kippen daarna om de kerk”, vertelt Koos lachend. Na dertien jaar is het contact met de buurt nog steeds goed en dat vinden ze zeker belangrijk .
De kleinkinderen komen graag over de vloer
De zorgondernemers bewaken hun agenda inmiddels een stuk strenger dan in de begintijd. Twee dagen houden ze vrij. Sowieso maken ze iedere maandag tijd vrij, want dan komen hun kleinkinderen van één en drieënhalf logeren. De kindjes komen tijdens de logeerpartijtjes regelmatig over de vloer in het Thomashuis. Koos: “Een 75-jarige bewoner met een verstandelijke beperking vindt het fantastisch om met onze kleindochter te spelen."
Buitenleven
Het pand is een voormalige boerderij met een prachtig rieten dak (enkele jaren geleden vernieuwd), ongeveer 1200 m2 grond en vlakbij de Afgedamde Maas. Kortom, echt een huis voor mensen die van het buitenleven houden. Er zijn mogelijkheden om dieren te verzorgen, in de tuin te werken en op en aan het water te recreëren. Emmy en Koos hebben altijd genoten van het leven buiten en zijn echte dierenliefhebbers. Zo waren er in de loop der jaren varkens, kippen, geiten, vissen en katten te vinden bij Thomashuis Andel.
Van jong tot oud: een gemêleerde groep
Na dertien jaar zijn er nog steeds een aantal bewoners van het eerste uur in Thomashuis Andel. Emmy: “Het is een gemêleerde groep van 8 bewoners en dat maakt het werk juist ook zo leuk en afwisselend." Daarnaast is de zorgvraag voor de bewoners heel verschillend. Zo zijn er vier bewoners met autisme en een aantal hebben een meervoudige beperking. “Wij hechten waarde aan een gevarieerde groep, zodat ze iets voor elkaar kunnen betekenen. Dat kan zo simpel zijn als een boodschap halen voor een andere bewoner, of iemand een verhaaltje voorlezen. Op deze manier wordt de eigenwaarde van de bewoner versterkt, dat vinden wij echt belangrijk.” De samenstelling van de groep is al jaren hetzelfde. Koos: “De groep en het team zijn echt goed op elkaar ingespeeld. Wij hebben veel plezier met elkaar.” De zorgondernemers hechten naast gezelligheid ook waarde aan voldoende rust. “De juiste hoeveelheid prikkels is belangrijk voor de bewoners met autisme", aldus Koos en Emmy.
“Je leert bizar veel, ook als mens!”
Het stel kijkt vol trots terug op ruim dertien jaar zorgondernemerschap. “We hebben bewoners zien opbloeien en met sommigen zijn we verder gekomen dan wij ooit hadden durven dromen. De bewoners voelen zich thuis en gewaardeerd. Je biedt mogelijkheden waar het kan en je begrenst ook waar het moet. Dat is ook zeker belangrijk, juist daardoor kan iemand zich veilig ontwikkelen”, vertelt Emmy. Niet alleen de bewoners hebben zich vrij kunnen ontwikkelen. Koos: “Wij waren achter in de 40, toen we begonnen. Dan denk je dat je al wat levenservaring hebt, maar je leert bizar veel, niet alleen in professioneel opzicht, maar ook als mens. Je wordt sterker.”
Een speciaal aangepast vakantiehuis
Absoluut hoogtepunt waren de vakanties met alle bewoners in hun eigen vakantiehuis in Duitsland. Het huis is helemaal aangepast aan de behoeftes van de groep. “De vakanties waren bijzonder, wij hebben zoveel mooie herinneringen. Wij hebben altijd grotendeels hetzelfde programma, dat vinden vooral de autisten erg fijn. Eentje roept altijd in augustus al: ‘Ik neem straks weer de pizza 138 bij het restaurant.’” Bijzonder is dat er bij het vakantiehuis ook vijf ezels wonen dus daar wordt ook gezellig mee gewandeld. Als ze straks afscheid nemen van de bewoners zullen Emmy en Koos veel tijd in Duitsland doorbrengen. Zo wordt er bijvoorbeeld nagedacht over het openen van een B&B. Ondernemen zit toch in hun bloed.
Zoektocht gestart naar opvolgers
Ook werkzaam in de gehandicaptenzorg en wil jij net als Emmy en Koos het verschil maken voor de bewoners? Meld je dan aan voor de volgende informatiebijeenkomst.