‘‘Als het Thomashuis mijn hulp kan gebruiken, dan ben ik er gewoon’’, vertelt Jopie Lodewikus. Zij komt al vijf jaar bij Thomashuis Wagenberg over de vloer en is niet meer weg te denken. ‘‘Dat betekent veel voor mij.’’  

Jopies dochter werkt in de gehandicaptenzorg en vertelt haar moeder regelmatig over haar werk. Dat smaakt voor Jopie naar meer. Daarom belt zij – nadat zij met werken is gestopt - zorgondernemers Martien en Jolanda met de vraag of ze als vrijwilliger in hun Thomashuis aan de slag kan. ‘‘Ik vertelde dat ik wilde helpen bij waar ik nodig was’’, herinnert Jopie zich. ‘‘Zo ben ik erin gerold.’’

Altijd van de partij

Jopie helpt waar ze kan. ‘‘Als ze mij kunnen gebruiken, dan ben ik er gewoon.’’ Op maandag en donderdag leest ze samen met bewoners in het Thomashuis. Elke maand bezoekt zij met hen de lokale bibliotheek om boeken uit te zoeken. ‘‘En als een bewoner jarig is, ben ik ook altijd even van de partij en koop ik een cadeautje.’’

Na vijf jaar vrijwilligerswerk is Jopie niet meer weg te denken. ‘‘Ik krijg echt het warme gevoel dat ik erbij hoor.’’ In de loop der jaren is zij steeds meer gesteld geraakt op de bewoners van het Thomashuis. ‘‘Eerst was het even wennen aan elkaar. Maar vanaf het moment dat ik een week mee op vakantie ging, was het ijs gebroken.’'

Vriendschap

Het contact tussen zorgondernemers Martien en Jolanda en Jopie is ook goed. ‘‘In de afgelopen jaren is er een vriendschap ontstaan. Als er iets is, kunnen we elkaar altijd bellen.’’ Ze vertelt dat de sfeer gemoedelijk is en dat er ruimte is om mee te denken. ‘‘Als ik bijvoorbeeld een leuke activiteit zie voor de bewoners, bijvoorbeeld een roofvogelshow in de buurt, dan bel ik Jolanda op om het door te geven.’’

Verbinding in Wagenberg

Jopie vertelt dat ze niet de enige buurtbewoner is die leuk contact heeft met het Thomashuis. Elk jaar genieten de dorpsbewoners van het tuinconcert, dat in de grote tuin van het Thomashuis wordt gehouden. ‘‘Het is ontzettend gezellig. Bovendien zie je de bewondering die de dorpsbewoners voor het Thomashuis hebben. Het Thomashuis hoort echt bij Wagenberg.’’

Energie

Jopie hoopt nog heel lang als vrijwilliger actief te blijven. ‘‘In die vijf jaar heb ik nog nooit een dag gehad waarop ik dacht: ‘Ik moet weer naar het Thomashuis.’ Het geeft mij alleen maar energie. Als ik de bewoners blij zie, word ik blij.’’ Ze vertelt dat ze tegen een vriend heeft gezegd dat haar activiteiten in het Thomashuis voorrang hebben.  ‘‘Dit geef ik niet zomaar op. Het Thomashuis betekent veel voor mij.’’